شش میلیارد جمعیت کره ی زمین همه در حال دویدن هستند! اگر از هر کس سوال کنیم : کجا می دوید؟

پاسخ خواهند داد: نمی دانیم! یا می گویند: همه دارند می دوند، ما هم می خواهیم عقب نمانیم!

مثال ما مثال آنهایی است که در زمینی مشغول به کارند. با شتاب آجرها را بالا می اندازند و بارها را به دوش می کشند و چیزی می سازند. می پرسی:

چه می کنید؟جواب می شنوی نمی دانیم! نقشه دارید؟ نه! چه قدر مصالح می خواهید؟ نمی دانیم! آیا باید اینجا را دیوار کشید؟ نمی دانیم! پس  چه می کنید؟ و جواب می شنوی که: تو راه بیفت راه به تو می گوید چه بکن. تو شروع کن تا بفهمی چگونه باید ادامه بدهی! و تو با خنده می گویی پس حرکت معکوس دارید؟ اول مصالح جمع می کنید سپس می سازید. سپس نقشه می کشید!

اول عمل، بعد طرح، بعد هدف؟!  

این جاست که تازه به فکر فرو می روند که راستی اول هدف و سپس طرح و سپس عمل، یا برعکس؟

این گونه است که ما به تیه و سرگردانی گرفتاریم و به دور خود می چرخیم. نمی دانیم برای چه زندگی می کنیم، برای چه درس می خوانیم، برای چه سرکار می رویم، برای چه دین داریم، یا برای چه لامذهب هستیم و برای چه ....

اگر برای هرکار خود یک سوال داشته باشیم؛ مثلا صبح که از خواب برمی خیزیم، علت برخاستن مان را از خود بپرسیم و بگوییم بیدار شده ام که چه؟ برای چه؟ جواب می شنویم برای این که نیرویی در من به وجود بیاید. همین طور  که چه؟ تا سرکار بروم و پولی به دست آورم. که چه؟ تا با آن صبحانه ی فردا را مهیا کنم! و در نهایت درخواهیم یافت که زندگی مان یکنواخت شده، زندگی مان یکنواخت شده، زندگی مان شده به دور خود چرخیدن، حرکت در یک مدار بسته، تکرار مکررات و مرگ تدریجی!

در قرآن کریم داریم: " آیا شما را آگاه کنم به خسارت بارترین افراد در اعمال؟". در ادامه این سوال، خود قرآن پاسخ می دهد که خسارت بارترین افراد در عمل، کسانی هستند که تمامی سعی و تلاش  و حرکتشان در حیات دنیایی مصرف و گم شد و اینهاگمان می کنند که دارند خوب عمل می کنند.

ادامه دارد...